Bio:

Alaksandr Łukaszenka Majątek

Aleksandr Łukaszenko nieoficjalnie posiada majątek szacowany na około $10 mld. Wiele wskazuje na to, że Łukaszenka jest najbogatszym Białorusinem.

Według autorów opozycyjnego białoruskiego bloga „NEXTA”, Łukaszenka rozkrada pieniądze pochodzące państwowego budżetu, które wydaje na własne zachcianki.

Oficjalnie dyktator Białorusi żyje skromnie i nie dorobił się żadnego majątku. Jego zarobki wynoszą 117 tys. rubli białoruskich rocznie. W zeznaniu majątkowym nie wykazał żadnych oszczędności. Żona Łukaszenki ma posiadać  196-metrowy dom w Szkłowie, poza tym ma ona również 56% udziałów w Fabryce Masła Szkłów.

Nieruchomości Łukaszenki

Aleksander Łukaszenka nieoficjalnie ma być właścicielem aż osiemnastu nieruchomości. Najdroższą z nich ma być pałac niepodległości w Mińsku, którego koszt budowy wyniósł $250 mln. Budowę ukończono w 2013 r., a powichrzenia pałacu wynosi 50 tys. m². W budynku znajdują się takie atrakcje jak: basen, zbrojownia, ogród zimowy, małe lotnisko dla samolotów i helikopterów czy też garaż wypełniony luksusowymi samochodami.

Pałacyk Wiskule, przy granicy z Polską

Zameczek w otoczeniu Berezyńskiego Rezerwatu Biosfery

Rezydencja położona w Mińsku

W garażach Łukaszenki znajdują się takie pojazdy jak:

• Maybach 62s
  

  ©Rp.pl

• Mercedes Pullman Guard (wartości tego opancerzonego auta to ponad $2 mln)
• Harley Davidson Touring Electra Glide Classic FLHTC
• Geely Emgrand EV
• Tesla Model S

Życiorys

Aleksandr Łukaszenka urodził się 30 sierpnia 1954 roku w Kopyśu. Nigdy nie poznał swojego ojca, a jego matka nigdy nie wyszła za mąż. Trafimauny Łukaszenko była pracownicą Orszańskiego Kombinatu Lnianego, później pracowała jako dojarka. Gdy Aleksandr miał kilka lat, jego matka postanowiła przeprowadzić się do rodziny mieszkającej w Aleksandrii, w obwodzie Mohylewskim. W rodzinie Łukaszenków nie przelewało się i brakowało pieniędzy na codzienne potrzeby.

Uczęszczał do szkoły średniej w Aleksandrii. Już w wieku 15 lat zaczął angażować się w politykę, dołączył on wtedy do Rewolucyjnego Komunistycznego związku Młodzieży, gdzie co ciekawe zajmował się propagandą. Następnie Studiował na wydziale Historycznym w Instytucie Pedagogicznym w Mohylewsku. Po studiach został nauczycielem w szkole średniej nr. 1 w Szkłowie. Później w 1985 roku ukończył Białoruską Państwową Akademię Gospodarstwa Wiejskiego.

W wieku 21 lat zaczął odbywać dwuletnią służbę wojskową. Służył w pogranicznych wojskach KGB w Brześciu. Pod koniec lat 70 był sekretarzem w Szkłowskiej Rejonowej Filii Wszechzwiązkowego Towarzystwa „Wiedzy”. W tym samym okresie wstąpił do Komunistycznej Partii Białorusi. Później na początku lat 80 ponownie znalazł się w wojsku.

W latach 80 obejmował stanowiska: zastępcy przewodniczącego kołchozu „Udarnik”, zastępcy dyrektora Szkłowskiego Kombinatu Materiałów Budowlanych, dyrektor sowchozu „Haradziec”. Pełniąc funkcję dyrektora sowchozu, odznaczył się brutalnym podejściem do pracowników, przez co wszczęto przeciw niemu śledztwo w sprawie pobicia traktorzysty. Niestety jednak po dostaniu się do parlamentu Białorusi, otrzymał on immunitet i śledztwo zostało umorzone.

Objęcie Władzy

W 1989 roku Łukaszenka został wybrany na deputowanego na Zjazd Deputowanych Ludowych ZSRR. Przegrał wybory w drugiej turze z Wiaczasławem Kiebiczu. Rok później został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR. W Białoruskim parlamencie wyróżniał się ponad przeciętną aktywnością, często korzystał z możliwości zabierania głosu. Podczas strajków w kwietniu 1991 r. nawoływał on do dymisji ze stanowiska obecnego premiera Kibicza. Później Łukaszenko utworzył grupę deputacką „Komuniści Białorusi za Demokracją”.

W kwietniu lub w czerwcu objął funkcję przewodniczącego „Komisji do Walki Z Korupcją”. Zyskał on wtedy sławę w całej Białorusi, ludzie postrzegali go jako lidera do walki z korupcją.

W 1994 r. Łukaszenka wystartował jako niezależny kandydat w wyborach prezydenckich. Podczas kampanii wyborczej miało dojść do kilku zamachów na jego życie. Zwycięstwo w wyborach osiągnął dzięki poparciu ludności mieszkającej na wsiach. W samym Mińsku cieszył się poparciem zaledwie dwudziestu kilku procent. Podczas wyborów prezydenckich w 2006 r. zdobył 82,6% głosów, jednak według niektórych nieoficjalnych źródeł uzyskał on wtedy jedynie 49% głosów.

Największe kontrowersje wywołała kampania prezydencka w 2020 roku. Według niezależnych sondaży, Łukaszenko cieszył się poparciem zaledwie kilku procent społeczeństwa. Dzięki ustawionym wyborom wygrał on po raz kolejny, z poparciem aż 79,7%. Według zagranicznego niezależnego exit pollu, Łukaszenko otrzymał tylko 10% głosów, a wygrała Swiatłana Cichanouska z poparciem 71%. Sfabrykowane wybory wywołały olbrzymie niezadowolenie w społeczeństwie, co doprowadziło do wyjścia na ulice setek tysięcy Białorusinów. Niestety udało mu się utrzymać przy władzy.

Po wyborach w 2020 r. Łukaszenko nie jest uznawany przez kraje Unii Europejskiej za legalnego przedstawiciela Białorusi na arenie międzynarodowe.

Uważa się go za ostatniego dyktatora Europy.

Źródło życiorysu: www.wikipedia.org.